Η Ελπίδα,πάντα με τον ήλιο παίζει
και τα πιο ναζιάρικα παιχνίδια
τα κάνουν στην ΑΝΑΤΟΛΗ,
στο χάραμα της καινούργιας μέρας,
στο γλυκοξημέρωμα,
όταν στο γαλάζιο
του ουρανού και της θάλασσας
απλώνεται το κόκκινο
της πρώτης ηλιαχτίδας.
Τώρα καταλαβαίνω την απεραντωσιά
του ροδοκόκκινου χρώματος
στον ορίζοντα ,
το ξημέρωμα, αλλά και στο δειλινό.
Το ματωμένο αστέρι
θέλει να κρύψει,
να μην φανεί η πληγή του,
την ώρα που το αλανιάρικο φεγγάρι
ξεπλένει στη θάλασσα
το δικό του αίμα
Αλλά και η φωτιά του έρωτα
κόκκινη είναι,
ειδικά του αγέννητου
που καίει ακόμα και μέσα
στην αλμύρα της γαλάζιας θάλασσας
Το κόκκινο και το μπλε.
Το αίμα, η φωτιά,
ο αγέννητος έρωτας,
ο ουρανός και η θάλασσα,
η ΕΛΠΙΔΑ, η ΖΩΗ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου