Η λατρεία της φύσης

Ω, φύση, ολάκερη ζωή κι ολάκερη σοφία……

Κ. Παλαμάς

Η φυσιολατρία από έμφυτη ανάγκη του ανθρώπου, κατάντησε έννοια χωρίς ειδικό περιεχόμενο για τη σύγχρονη καταναλωτική κοινωνία. Χρησιμοποιείται μόνο από τους «αναχρονιστικούς»ποιητές, αυτούς της μειοψηφίας που ανυπάκουοι στα μηνύματα των καιρών εξακολουθούν να μιλούν και να γράφουν με ρομαντική διάθεση και γλώσσα ακατανόητη. Αυτοί ακόμα προβάλλουν την αγάπη και τη λατρεία για τη φύση ως το κατεξοχήν συναισθηματικό στοιχείο της ιδιοσυστασίας του ανθρώπου. Και κάποιοι ακόμα ρομαντικοί γραφιάδες, που εξακολουθούν να προτρέπουν εμάς για επικοινωνία με το φυσικό περιβάλλον. Η αλήθεια που στη σημερινή εποχή της ταχύτητας παραμερίστηκε είναι πως μέσα στη φύση ο άνθρωπος τονώνεται ψυχοσωματικά, αντλεί παραδείγματα και προτρέπεται ν΄ακολουθήσει την πορεία των φυσικών νόμων, ώστε να εξασφαλίσει την ισορροπία του. Μέσα σ΄ένα παρθένο περιβάλλον (σ΄αυτό που δεν ασέλγησε ακόμα ο άνθρωπος) μπορείς ακόμα ν΄αφουγκραστείς και ν΄ακούσεις ήχους από τα πέρατα του σύμπαντος και ψιθύρους από τα έγκατα της γης. Μέσα στη φύση που ακόμα δε βιάσθηκε μπορείς να ψυχαγωγηθείς, να θαυμάσεις το μεγαλείο της, την αρμονία και την τάξη, να φιλοσοφήσεις και να ηρεμήσεις. Ο Κέπλερ είχε χαρακτηρίσει τη φύση ως το θρόνο της θείας μεγαλοπρέπειας! Κι είναι πραγματικά έτσι. Αφού κοντά στη φύση η ανθρώπινη ψυχή ανεβαίνει ψηλά και η σκέψη χάνεται στα βαθιά της έμπνευσης με αποτέλεσμα να δημιουργεί έργα που αντέχουν στη ροή του χρόνου. Σήμερα, όμως, τα αυτονόητα αμφισβητούνται.

Το γιατί το ξέρουμε όλοι, το ερώτημα που μένει να απαντηθεί είναι μέχρι πότε θα επιτρέπουμε τα άγρια ένστικτά μας να ικανοποιούνται στο κορμί της φύσης. Κι ύστερα μιλάμε για πολιτισμό, για σεβασμό των δικαιωμάτων και της αξιοπρέπειας του ανθρώπου, εμείς που ξεχάσαμε τι πραγματικά σημαίνει να είσαι άνθρωπος, που ζούμε τρώγοντας από τις σάρκες του παρόντος, για να κοντύνουμε όσο μπορούμε το μέλλον της γενιάς που θάρθει…